ETER I TRANSFORMACJA GALILEUSZA

W pracy tej stworzony został model matematyczny interferometru Alberta Michelsona przy założeniu istnienia eteru i zastosowaniu Transformacji Galileusza.
Z doświadczeń Michelsona-Morleya i wartości przesunięć prążków interferencyjnych w tym modelu wynika istnienie eteru i stosowalność transformacji Galileusza.
Istnieje zatem absolutny (wyróżniony) układ odniesienia, nieruchomy względem eteru i czas absolutny, jednakowy we wszystkich układach inercjalnych. Czas absolutny wyznaczają zegary atomowe, nieruchome w układzie absolutnym. Zegary w układach inercjalnych spóźniają się względem czasu absolutnego.
Wykazano, iż czas życia cząstek nietrwałych, które poruszają się względem eteru, jest dłuższy od czasu życia takich samych cząstek nieruchomych względem eteru.
Określono szybkości środków Ziemi, Słońca i Galaktyki względem eteru przy użyciu interferometru. Szybkość Ziemi względem eteru można obliczyć również, gdy znane są wyniki obserwacji ruchu obrotowego Ziemi przy użyciu zegarów atomowych.
Szczególną teorię względności potwierdzają wyniki doświadczeń w laboratoriach w granicach błędów pomiarów, przy istniejących dokładnościach urządzeń pomiarowych. Z rozważań zawartych w pracy wynika, że powodem tego jest bardzo mała szybkość Ziemi względem eteru w porównaniu z szybkością światła. Podczas obserwacji ruchu obrotowego Ziemi przy użyciu zegarów atomowych, szczególna teoria względności prowadzi do niezrozumiałego, nadmiernego wydłużania się doby Ziemi. W pracy wykazano, że tak znaczne wydłużanie się doby jest pozorne. W rzeczywistości jest odwrotnie - czasy mierzone przez zegary atomowe są opóźnione względem czasu wyznaczanego przez ruch obrotowy Ziemi.
Wykazano, że wzór Alberta Einsteina na energię rozpędzanej cząstki E=mc² słuszny jest w układzie absolutnym. W układzie inercjalnym, energia cząstki rozpędzanej zależy od szybkości absolutnej tego układu i kierunku, w którym jest rozpędzana . Szybkość Ziemi względem eteru jest bardzo mała, zatem wzór ten sprawdza się w granicach błędów pomiaru.

This work describes the mathematical model of Albert Michelson’s interferometer, in which both the assumption of the aether’s existence and the Galilean Transformation were used. In this model, following Michelson-Morley’s experiments and given the values of the shifts of interference fringes, the very existence of the aether and the applicability of the Galilean Transformation is indicated.
Therefore there is an absolute (preferred) reference system which is motionless with respect to the aether and also absolute time which is the same in all inertial systems. Absolute time is measured by atomic clocks that are motionless in the absolute system. Clocks in inertial systems delay with respect to absolute time.
The life time of unstable particles that are in motion with respect to the aether is longer than the life time of the same particles that are motionless with respect to the aether.
With the interferometer the speed of the Earth, the Sun and the Galaxy centers with respect to the aether were calculated. Given the measurements of the Earth’s rotation, the speed of the Earth with respect to the aether can be obtained with the use of atomic clocks.
The Special Relativity Theory has been confirmed by laboratory experiments within the limits of measurement errors at the existing level of accuracy of measuring devices. This, according to the work’s conclusions, directly results from Earth’s low speed with respect to the aether when compared with the speed of light. Measuring the Earth’s rotation with atomic clocks, the relativity theory gives a surprisingly extended day elongation. It has been shown that this phenomenon is only apparent. In reality it is the other way round i.e. the times measured by atomic clocks slow down in relation to times measured by the Earth’s rotation. It was shown that Albert Einstein’s formula for the energy of an accelerated particle E=mc² is correct in the absolute system. In an inertial system, the energy of an accelerated particle depends on the system’s absolute speed and the direction in which the particle is accelerated. The Earth’s speed with respect to the aether is miniscule, therefore the above formula is correct within the limits of measurement error.